Kendimizi sevelim diyoruz hep.
Ne demek kendini sevmek?
İnsan kendini nasıl sever?
Başkasını nasıl severiz peki?
Sevdiğimiz birine güzel sözler söyleriz mesela.
Ne güzel olmuşsun bugün deriz.
Kusurları gözümüze küçük gelir. Güzel taraflarını görürüz.
Bir hata yaptığında “Olabilir canım böyle şeyler, insanız sonuçta. Sıkma canını bu kadar” deriz.
Kalbi kırıldığında “Canım benim, ben yanındayım senin, zamanla daha iyi hissedeceksin, gel biraz dışarı çıkalım havan değişsin” deriz.
Başarılarında gurur duyarız, kutlarız, hediyeler alırız, birlikte eğleniriz.
Başarısızlıklarında yüreklendiririz. Motive ederiz.
Başı sıkıştığında “Yardıma ihtiyacın var mı, ben ne yapabilirim senin için?” deriz.
Sarılırız, elini tutarız. Koruruz. Mutlu olmasını isteriz.
Gülümseriz ona. Neşelendiririz. Şakalar yaparız.
Sevgi yükseltir, enerji veren bir sıcaklık yaratır hayatımızda. Bize harekete geçme gücü verir.
Kendini sevmek de işte tüm bu yakınlığı ve daha fazlasını kendine göstermek demek.
Kendini eleştirmek, kızmak, hor görmek, yıpratmak, zorlamak, aşağılamak ya da geri plana atmak gibi tutumlardan uzak durmak demek.
Sevmek, sevilen şey kusursuz ya da mükemmel olduğu zaman gerçekleşen bir durum değildir.
Memnun olmadığımız ya da değişmesini / gelişmesini istediğimiz tutum ve davranışlarımız ile birlikte kendimizi seversek, bu değişiklikleri sağlayabiliriz.
İçimizden bir ses “Kendimi olduğum gibi sever ve kabul edersem nasıl değiştireceğim? Beslenme şeklimi, düşünce şeklimi, yaptığım bazı davranışları sevmiyorum. Rahatsız oluyorum bu halimden. Nasıl seveyim?” diyorsa, şunu kendimize sormakta fayda var: Zorlayarak, hoyratça, kızarak ve aşağılayarak davrandığımız kimi ya da neyi düzeltebildik ya da değiştirebildik?
Damlayan bir musluktan rahatsız olabiliriz, ama ona kızarak tamir edemeyiz.
Önce neden damladığını anlayıp, sonra özenli bir şekilde gereken işlemleri uygulayarak durumu çözebiliriz.
Memnun olmadığımız yönlerimizi de ancak böyle değiştirebiliriz:)